کد مطلب:21587 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

از پدرم تنفر دارم و با او رفتار خوبي ندارم و اين حالت برايم رنج آورشده است، چگونه اين اخلاق را اصلاح كنم ؟

ز اين كه بين شما و پدرتان رابطه محبت كمرنگ شده و جاي خود را به احساسات ديگري داده است، متأثر شديم. اميد است بتوانيم با هم فكري يكديگر، مسأله را حل كنيم. قبل از هر چيز ياد آوري چند نكته، ضروري به نظر مي رسد: الف) پدر و مادر، حقي بزرگ بر گردن آدمي دارند؛ به گونه اي كه خداوند در چهار جاي قرآن مجيد پس از فرمان توحيد، احسان به پدر و مادر را در اولين رتبه قرار داده است. و گاه نيز شكر خود و شكر پدر و مادر را، در كنار هم ذكر فرموده است: {A{/Bأَنِ اُشْكُرْ لِي وَ لِوالِدَيْكَ {w14-18w}{I31:14I}/}A}، {V(لقمان، آيه 14)V}. اين حقوق، تا بدان حد است كه حتي در مورد رفتار با پدر و مادر مشرك فرموده است: {A{/Bوَ صاحِبْهُما فِي اَلدُّنْيا مَعْرُوفاً{w15-19w}{I31:15I}/}A}{M؛ در دنيا با روش پسنديده با آنان رفتار كن M}، {V(لقمان، آيه 15)V}. پدر و مادر فقط از اين ناحيه كه سبب پديدار شدن فرزندان هستند، داراي حقّي بزرگ بر گردن فرزندان مي باشند؛ چه برسد به حقوق ديگر. اداي اين حقوق، از واجبات بزرگ و از عبادات اساسي است. ب ) آدمي داراي دو نوع رفتار و شخصيت مي تواند باشد: * رفتار طبيعي،* رفتار اخلاقي. در رفتار طبيعي، فرد آن گونه عمل مي كند و عكس العمل نشان مي دهد كه خواسته و ميل طبع او است؛ مثلاً به هر دليل وقتي از كسي بدش آمد، دلش مي خواهد او را كتك بزند و يا فحش بدهد و... . ولي در رفتار اخلاقي، فرد كمال يافته، سعي بر آن دارد كه خود را از بند تمايلات برهاند و رفتاري معقول و بر طبق ضوابط در پيش گيرد؛ مثلاً ممكن است در پاسخ كسي كه به او فحش مي دهد، بي اعتنايي و يا حتي در حق او دعا كند. تفاوت اين دو گونه رفتار، در طبيعي بودن و اخلاقي بودن آنها است. روشن است كه انسان هاي فهميده اي كه بر ارزش هاي اخلاقي پاي مي فشرند، رفتار اخلاقي را برمي گزينند؛ هر چند برخلاف تمايل باطني و طبيعي آنان باشد. شما به هر دليل، دچار نوعي تنفر از پدر خود شده ايد. اين تنفر ممكن است ريشه هاي مختلفي داشته باشد كه در جاي خود بايد به بررسي آن پرداخت؛ ولي وظيفه اخلاقي شما آن است كه بايد مواظبت كنيد كه در رفتارتان، به هيچ وجه تنفري منعكس نگردد؛ بلكه با كمال عطوفت، با پدر و مادر خود برخورد كنيد؛ چرا كه نگاه مهربانانه به پدر و مادر، خود از عبادات بزرگ است. سعادت شما در گرو اين رفتار اخلاقي است. البته اين بدان معنا نيست كه همه رفتارهاي پدرتان موجه است؛ بلكه اين وظيفه اي است كه فرزندان در قبال والدين بر عهده دارند. نكته ديگر آن كه اگر پدرتان در برخي از موارد، نسبت به شما سخت گيري داشته اند، نمي توان آن را با سوء نيت تعبير كرد؛ بلكه چه بسا اين اقدامات از نظر تربيتي و اخلاقي، به نفع فرزند باشد؛ مثلاً اگر پدري هر چه فرزند بخواهد، در اختيار او قرار دهد، به فرزند خود خدمت نكرده است؛ بلكه موجب آن شده كه روحيه سستي و عدم تحرك در او به وجود آيد و در مقابله با مشكلات، خود را ببازد. گذشته از آن كه ممكن است پدر واقعاً در مضيقه مالي باشد و به جهت مصالح اقتصادي خانواده، نتواند آن گونه كه توقع فرزندان است، عمل نمايد. از ديگر راه كارهاي عملي در اين زمينه عبارت است از: 1- نسبت به كارها و عقايد پدرتان مخالفت عملي نداشته باشيد و در ظاهر خود را موافق او نشان دهيد و سپس با گذشت زمان و به آرامي نظرات و ديدگاههاي خود را با او درميان بگذاريد. 2- در كارهاي خود با او مشورت كنيد و همواره از نظرات او بهره مند گرديد؛ چون به هر حال او داراي يك سري تجربيات و اندوخته هاي زيادي است كه شما مي توانيد از بعضي از آنها استفاده كنيد. 3- به او احترام بگذاريد و براي شكستن بت غرور و تنفّر در وجود خود، دستان پرعاطفه و مهربان او را با بوسه هاي خود نوازش دهيد و همواره از او طلب دعا و ارشاد بكنيد. در روايت است كه دعاي چندين شخص حتماً به هدف اجابت مي رسد كه از جمله آنها دعاي پدر در حقّ فرزند خود است. 4- با تغيير رفتار شما، قطعاً تغييرات زيادي در رفتار پدرتان ايجاد خواهد شد و اگر شما يك گام محبت آميز به سوي او برداريد، او چندين گام پدرانه به شما نزديك خواهد شد و... .